تحقیق نقش جشنواره های موضوعی تئاتر در تغییر نگرش نویسندگان و کارگردانان

هدف کلی این پایان نامه تحقیق بررسی نقش جشنواره های موضوعی تئاتر در تغییر نگرش نویسندگان و کارگردانان تئاتر است.

چکیده : توجه به تئاترهای موضوعی و کارکرد آنها به واسطه رایج بودن آنها در کشور ما مسئله ای حائز اهمیت است. به نظر می رسد کار کردن این گونه تئاترها و قرار گرفتن در قالب غیر منعطف و چارچوب بندی شده آنها هنرمند را از پرداختن آزادانه به این هنر و رسانه قوی و ایجاد خلاقیت در این وادی باز می دارد. این تحقیق بر آن است که این موضوع را مورد بررسی قرار دهد و به این پرسش پاسخ دهد که آیا برگزاری جشنواره های موضوعی تئاتر در تغییر نگرش کارگردانان و نویسندگان موثر بوده است یا خیر؟

تعریف مفاهیم:

تئاتر

اصطلاح تئاتر (theatre) از واژه یونانی تئاترون (theatron) به معنای محل تماشا یا تماشا خانه برآمده است و به مکانی گفته می شود که در آن رویدادی واقعی یا تخیلی گذشته، در زمان حال و در برابر چشم تماشاگران بازسازی شود و به نمایش گذارده شود. و شامل انواع مختلفی چون نمایش زنده با بازیگر، نمایش های عروسکی، پانتومیم، تئاتر تلویزیونی، اپرا، باله، نمایش های موزیکال، نمایش رادیویی، نمایش های آئینی (به شرط داشتن ساختار روایی ) و شکل های خاصی از نمایش های سنتی ملل و اقوام (برای نمونه : نقالی، پرده خوانی، نمایشنامه خوانی، تخت حوضی، تعزیه در ایران) و نمونه های متعدد دیگری می باشد. مارتین اسلین می گوید: اگر عبارت هرگاه A نقش B را برای C بازی کند یک نمایش شکل گرفته است را برای تعریف نمایش بپذیریم وابستگی غیر قابل انکار هنرهای نمایشی به سه مقوله ( بازیگر، نقش و تماشاگر)مشخص می شود

جشنواره های موضوعی

نویسنده: نویسنده به کسی گفته می شود که به نوشتن می پردازد. واژهٔ نگارنده نیز گاه هم معنی با نویسنده به کار می رود. امروزه این لفظ عمومیت یافته و علاوه بر داستان نویسان به افرادی که در زمینه های دیگر نیز می نویسند اطلاق می شود. مانند نویسندگان نمایش نامه که به آن ها نمایش نامه نویس یا نویسنده متن فیلم که به آن ها فیلم نامه نویس می گویند.

کارگردان: کارگردان شخصی است که باعث می شود ما همه چیز را از زاویه دید و احساس او ببینیم وحس کنیم . او گروه نمایش را رهبری کرده ومسئولیت هنری اجرا را بر عهده دارد. این عنوان برای اولین بار در اواخر قرن نوزدهم ماهیت خود را به دست آورد و رفته رفته در طول قرن بیستم موقعیت خود را در هنرهای نمایشی تثبیت کرد.

نگرش: ترکیب شناخت ها، احساس ها و آمادگی برای عمل نسبت به یک چیز معین را نگرش شخص نسبت به آن چیز گویند. معادل انگلیسی کلمه نگارش، واژه Attitude می باشد که چندین معنا دارد. این واژه از کلمه لاتین Optus گرفته شده که به معنی مناسبت و سازش یافتگی است و ریشه دیگر این کلمه Aptitude بوده که به معنی حالت و آمادگی ذهنی یا فکری برای عمل می باشد. از اینرو در کاربرد این دو ریشه در روانشناسی اجتماعی بین دو دسته نگرش تفکیک قایل شده اند: نگرش های ذهنی و یا نگرش های حرکتی.

نمایش نامه نویس کسی است که متن نمایش (نمایش نامه) را می نویسد. این متن به گونه ای دقیق و با در نظر گرفتن بسیاری جزئیات نوشته می شود و آن را می توان در صحنهٔ تئاتر به اجرا در آورد. نمایش نامه نویس جزئیاتی چون حالت بیان گفتگوها یا دیالوگ ها و نیز ورود و خروج شخصیت های نمایش و فضایی را که داستان نمایش در آن اتفاق می افتد، به طور دقیق بیان و توصیف می کند...

پسامدرنیسم و تئاتر

در جهان پسامدرن، تئاتر فی نفسه نوعی فعالیت فرهنگی حاشیه ای است. چنان که بودریار اشاره می کند، تئاتر از یک قالب هنری مسلط در اروپای مدرن اولیه به قالبی نسبتا فرعی در جهان پسامدرن بدل شده است. جهانی که در آن همه چیز تئاتری شده است (به تن نماهایی فکر کنید که زندگی روزمره شان را بر صفحه وب به نمایش می گذارند)، اما جنبه های تئاتری عمدتا به واسطه تلویزیون، رایانه، فیلم و دیگر رسانه های تکنولوژیکی و سریع ارائه می شود. در سال های اخیر، شاهد احیای تئاتر موزیکال پر زرق و برق را در آثار آندرو لوید وبر بوده ایم. زایشی یا قالبی کالا شده برای همراهی با بازارهای سرمایه داری جهانی اما چنین تئاتری بیشتر بر توانایی سرمایه برای از آن خود کردن هر آن چه سرمایه داری جهانی اما چنین تئاتری بیشتر بر توانایی سرمایه برای از آن خود کردن هر آن چه پولساز است دلالت می کند تا احیای تئاتر به مثابه یکی از چهره های تعیین کننده فرهنگ ما. نزد برخی متفکرین و متخصصین- مثل آلن سیکسو تئاتر به مثابه قالبی باقی مانده، مفید و جذاب است، زیرا با خواست های فرهنگ فناورانه و وانموده ما در تقابل قرارادارد، و به روشی که یادآور تفکر پدیدار شناختی است، نوید بخش مواجهه با زمان واقعی تجربه زیسته و مرگ است.

برخی از این موضوعات در تئاتر، نظریه، پسامدرنیسم نوشته یوهانس برینگر آمده اند. برینگر از به حاشیه راندن تائتر در فرهنگ پسامدرن اظهار تاسف می کند، در حالی که ایستادگی تئاتر برای پیشگام بودن، بسیار جذاب است اما مقاومتی است ناکارآمد...