تحقیق ماهیت «تصویر» و «اندیشه»

تحقیق ماهیت «تصویر» و «اندیشه»

وینگشتاین  بعد از بیان اصول و مبادی هستی شناسی به طرح ماهیت اندیشه و تصویر و از آن پس به طرح ماهیت زبان می پردازد این انتقال از طریق این ایده‌ی معروف ویتگنشتاین صورت می گیرد كه اندیشه ها و گزاره ها تصاویر واقعیت هستند.

وینگشتاین  قبل از اینكه وارد مبحث ماهیت اندیشه و زبان شود به طور مختصر در ابتدا درباره‌ی ماهیت تصویر سخن می گوید ما از طریق یك تصویر می توانیم واقعیت را بازنمایی كنیم «تصویر نمایانگر وضع در فضای منطقی … است . تصویر مدل واقعیت به شمار می آید» (رساله 2/2 ، 11/2) هر تصویری از عناصر و اجزایی تركیب شده است كه مقوم تصویر می باشند هر یك از این اجزاء و عناصر، ابژه ای در عالم واقعیت را بازنمایی می كنند، تركیبی از این تصویر، تركیبی از ابژه ها را در یك وضعیت امر بازنمایی می كند. همانطور كه میان ابژه های واقعیت ترتیب و رابطه ای وجود دارد، همین رابطه نیز میان عناصر تصویر كه معرف این ابژه ها می باشند نیز وجود دارد. ویتگنشتاین همانطور كه روابط میان ابژه های واقعیت را صورت منطقی واقعیت تلقی می كند، روابط میان عناصر تصویر را نیز «ساختار تصویر» می نماید. ساختار منطقی تصویر، خواه در اندیشه یا در زبان، همشكل و همریخت ساختار منطقی حالت امور واقعی است كه بازنمایی می كند (مقاله‌ی اینترنت «لودویگ ویتگنشتاین» از دایره المعارف اینترنت) لذا یك نوع اشتراك میان تصویر و واقع در صورت منطقی شان وجود دارد، در صورتی كه این اشتراك در میان نباشد در آن صورت تصویر نمی تواند واقع را بازنمایی كند، زیرا «در تصویر و چند تصویر شده، بایستی وجه مشتركی در میان باشد تا اولی تصویر دومی گردد.» ( رساله 161/2) رابطه‌ی تصویریی كه میان تصویر و چند تصویر شده تحقق می یابد ناشی از همین اشتراك در صورت و هم آرایی و تطابق عناصر آنهاست و همین هم آرائی است كه این امكان را به تصویر می دهد تا تصویر كننده‌ی واقعیت باشد (رساله 1515/2 و 1514/2)

ویتگنشتاین از آنجایی كه ساختار و تركیب نمایش یك تصویر را شكل و صورت منطقی می نامد، به همین علت نیز مقصر است. هر آنچه كه یك تصویر است، یك تصویر منطقی نیز می باشد، در حالی كه هر تصویری به عنوان مثال نمی تواند فضایی باشد (رساله 182/2).

اما این صورت منطقی تصویر به وسیله‌ی خود تصویر نمی تواند منعكس شود و صرفاً هر تصویری می تواند دال بر آن باشد، ویتگنشتاین معنای یك تصویر را «آنچه را كه یك تصویر مجسم می دارد» تعریف می كند (رساله 221/2) و معنای آن را متمایز از صدق و كذب آن می داند می گوید «آنچه را كه تصویر مجسم می كند، آن را مستقل از درست یا نادرست بودنش و بر مبنای شكل نمایش آن مجسم می نماید» (رساله 22/2) و معتقد است، درستی و نادرستی تصویر نیز به واسطه‌ی سازگاری یاناسازگاری مضمون تصویر با واقعیت تعیین می شود (رساله 222/2) یعنی باید آن را با واقعیت مقایسه كرد تا درستی یا نادرستی آن را تعیین كنیم، بدین ترتیب تعیین پیش بینی درستی یا نادرستی تصویر را رد می كند و می گوید «تصویر به تنهایی نمی تواند معرف درستی یا نادرستی خود باشد» (224/2)

وینگشتاین  تمایز میان معنا و صدق و كذب گذاره را نیز در رساله مطرح می كند زیرا طبق نظریه‌ی تصویری اش گذاره نیز تصویر واقعیت می باشد و معتقد است كه هر گزاره‌ی قبل از تعیین صدق و كذب آن باید معنایی داشته باشد یعنی در تقسیم اولیه ابتدا گزاره را به معنادار و بی معنا تقسیم می كند و بعد صدق و كذب آنها را مطرح می كند.

...