پیشینه نظری شادکامی (فصل دوم)

مبانی نظری و پیشینه پژوهش شادکامی (فصل دوم)

در 37 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت docx

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)

همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه

توضیحات نظری کامل در مورد متغیر

پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه

رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب

منبع : انگلیسی و فارسی دارد (به شیوه APA)

نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت docx

قسمتی از متن مبانی نظری و پیشینه

شادکامی

شادکامی و شادمانی، از جمله موضوعاتی است که از دیرباز اندیشمندانی نظیر ارسطو، زنون و اگیکور به آن پرداخته اند. ارسطو دست کم به سه نوع شادمانی معتقد است؛ در پایین ترین سطح، عقیدۀ مردم عادی است که شادمانی را معادل موفقیت و کامیابی می دانند و در سطح بالاتر از آن، شادمانی مورد نظر ارسطو یا شادمانی ناشی از معنویت قرار می گیرد (آیزنگ^[1]، 1378). بعد از جنگ جهانی دوم تعداد پژوهش های مربوط به شادکامی در جهان افزایش یافت (وینهوون^[2]، 1994). در دهه 1960 مؤسسات پژوهش آمریکا، کار خود را در مورد سنجش میزان شادکامی افراد آغاز کردند، این کار به چند پژوهش کلاسیک منجر شد (آرجیل، 2001). در خلال سال های دهه 1970 مطالعات مربوط به شاخص های اجتماعی آمریکا با محوریت بررسی شادی مردم صورت گرفت. کمپل^[3] و همکاران (1976) کتاب کیفیت زندگی آمریکایی و اندروز و ویتی^[4] شاخص های اجتماعی سلامتی را به رشته تحریر در آوردند که موضوع اصلی آنها میزان و چگونگی شادی مردم آمریکا بود. آلاردت^[5] (1976) به بررسی ابعاد رفاه اجتماعی و میزان شادی در کشورهای اسکاندیناوی پرداخت. گلاترز^[6] (1991) نیز، پژوهش راجع به کیفیت زندگی در آلمان غربی انجام داد. در استرلیا نیز هدی و ویرینگ^[7] (1992) اولین پیمایش بزرگ مقیاس طولی را با عنوان فهم شادی انجام دادند. مجلات روان شناختی نظیر مجله شخصیت و روان شناسی اجتماعی نیز شروع به منتشر نمودن مقالات مربوط به شادی کردند. وینهوون (1994) کتاب سه جلدی همبسته های شادی را منتشر ساخت و در آن به تحلیل تحقیقات انجام گرفته پرداخت. آرجیل در سال 2001، کتاب روان شناسی شادی را منتشر ساخت و در آن به طور تخصصی به تعریف شادی، عوامل مؤثر بر شادی و مرور تحقیقات مربوطه پرداخته است. 

تعاریف شادکامی

         در تحقیقی که توسط آرجیل و لو (1990) در مورد تعریف شادکامی صورت گرفت، مشخص شد هنگامی که از مردم پرسیده می شود شادکامی چیست؟ آنها دو نوع پاسخ را مطرح می کنند: اول اینکه ممکن است حالات هیجانی مثبت (مانند لذت) را عنوان کنند و دوم، آن را راضی بودن از زندگی به طور کلی و یا در بیشتر جنبه های آن بدانند. بنابراین، به نظر می رسد که شادکامی دو جزء اساسی (عاطفی و شناختی) دارد که بعد عاطفی آن موجب می گردد انسانی که دارای احساس شادکامی است، از نظر دیگران به عنوان فردی بشّاش و سرزنده شناخته شود و در مناسبات اجتماعی نیز بتواند راحت تر با دیگران ارتباط برقرار کند. همچنین از بعد شناختی نیز چنین فردی، نگرش مثبتی نسبت به دنیای پیرامون خود دارد و اتفافات و رویدادهای اطراف خود را با دیدی خوش بینانه می نگرد.

       شوارز و استراک^[8] (1991) معتقدند که افراد شادکام کسانی هستند که در پردازش اطلاعات در جهت خوش بینی و خوشحالی سوگیری دارند؛ یعنی اطلاعات را طوری پردازش و تفسیر می کنند که به شادمانی آنها منجر شود.

[1]-Eysenck

[2]- Veenhoven

[3]- Campbell 

[4]- Andrews & Withy

[5]- Allardt

[6]- Glatzer 

[7]- Heady & Wearing

[8]- Schwarz & Strack

...

دیدگاه های نظری در مورد شادكامی

        دیدگاه لذتی (هدونیك): تاریخچۀ این دیدگاه به قرن چهارم قبل از میلاد باز می گردد. برخی از فیلسوفان یونانی هدف از زندگی را تجربه لذت و به حداكثر رساندن آن می دانستند. از نظر آنان شادكامی كل لحظات لذت بخش زندگی افراد است. این دیدگاه از طریق افراد دیگر منجمله هابز^[1] و بنتهام^[2] پیروی گردیده است. هابز معتقد بود كه شادكامی دنبال كردن موفقیت آمیز امیال ذاتی انسان است. دی سد بر این باور بود كه دنبال کردن احساس لذت هدف نهایی زندگی است. بتنهام نیز ادعا داشت كه برای ساختن یك جامعه خوب كوشش افراد  برای به حداكثر رساندن لذت و علائق فردی مهم است. در واقع دیدگاه مسلط بین روان شناسان هدونیك آن است كه خوشبختی شامل شادكامی ذهنی و تجارب لذت بخش می باشد (رایان و دسی^[3]، 2001). اكثر پژوهشگران در روانشناسی لذت گرایی جدید از مفهوم خوشبختی ذهنی به عنوان متغیر اصلی استفاده می كنند. این مفهوم شامل سه جزء یعنی خشنودی از زندگی- وجود خلق مثبت و  فقدان خلق منفی می باشد كه غالبا تحت عنوان شادكامی نامیده می شود (داینر و لوكاس^[4]، 1999).

        دیدگاه ایدایمونیك: به رغم رواج دیدگاه هدونیك تعدادی از فلاسفه، صاحب نظران و علمای دینی چه در غرب و چه در شرق این موضوع را زیر سوال بردند كه شادكامی به خودی خود به عنوان ملاك اصلی خوشبختی باشد. از نظر آنها شادكامی واقعی یا تجلی فضیلت با انجام دادن اعمال ارزشمند حاصل می گردد. واترمن^[5] (1993) معتقد بود كه مفهوم ادایمونیك، خوشبختی و شادكامی را براساس خود واقعی یا "دایمون" آنها تعیین می كند. بر طبق نظر وی این نوع شادكامی موقعی به دست می آید كه فعالیت های زندگی افراد  بیشترین همگرایی یا جور بودن را با ارزشهای عمیق داشته باشد و آنان نسبت به این ارزش ها متعهد گردند. تحت چنین شرایطی احساس نشاط و اطمینان به وجود می آید. واترمن این حالت را به عنوان جلوه بیانگری فردی نامید و همبستگی بالایی بین آن و اندازه های خوشبختی و شادكامی بدست آورد. ریف و سینگر^[6] (2002) خوشبختی و شادكامی را دست یابی به لذت نمی دانند بلكه آن را به عنوان كوششی در جهت كمال در نظر می گیرند كه بیانگر تحقق توان بالقوه فرد است.

[1]- Hobbes 

[2]- Bentham 

[3]- Ryan & Deci

[4]- Lucas

[5]- Waterman

[6]- Ryff & Singer

...